NİGAR YILDIZ

[Φ ERBAY]

Nigar Yildiz, 1968 yilinda dogdu. Çocuklugunu 11 yasina kadar Izmir´de geçirdi. Ilkokulu Izmir´de bitirdikten sonra 1979 senesinde Almanya´ya gitti. Ögrenimine Almanya´da devam etti. Siir yazmaya her zaman hevesli oldugu için siirlerini okul dergilerine gönderirdi. Almanca yazdigi siirleri daha o dönemlerde birçok okul dergilerinde yayinlandi.

 

Saglik sektöründe yapmis oldugu ilk meslegini, bir süre sonra Turizm sektöründeki ikinci meslegi izledi. Edebiyat sevgisinin yanisira makale yazma tutkusu da vardi. Farkli ülkelere gidip, çesitli kültürlerle tanisti. Arastirmaci olarak hem cografya açisindan, hem kültür açisindan birçok ülkeyi makalelerine konu olarak aldi. Yerel bir gazetede arastirmaci köse yazari olarak makale yaziyor. Makalelerin haricinde yazdigi siirleri de gazetede yayinlaniyor.

 

 

Kalbimden Sana Taç Mahal Yaptım

 

 

 

Sana ne verebilirdim?

Bülbülü versem,

Sabırsızdır, sitemlidir.

Gülü versem,

Gül yerinde güzeldir.

Yıldızlar mı?

Senin yanında sönük kalır.

Ay; yüreğindeki mehtabı kıskanır..

 

Bendeki sana bakarak,

Başladım mabedimi yapmaya.

Kalbinin temizliğini kullanarak,

Bembeyaz mermerler oluşturdum.

Gözlerinden aldığım parlaklıkla,

Mermerlerin içine, pırlanta koydum.

Sevmeye doyamadığım ruhunla,

Kubbe var oldu, tüm vakarıyla.

İnsanca yaşamaktaki azminle,

Minareler göklere uzandı, haşmetle.

Bana akan sıcaklığınla,

Duvarların her yerine,

'Seni seviyorum' yazdım.

Yüreğinden taşan sevginle,

Öyle bir bahçe oluştu ki,

Kaşmir´deki Shalimar´dan görkemli.

 

Şah Cihan görseydi,

Sana gıpta ederdi.

Mümtaz´a olan sevgisi,

Seninkinin yanında azmış derdi.

 

Üzgünüm canım..

İçimdeki seni,

Hiçbir kalıba sığdıramadım.

Yere, göğe koyamadım.

Kalbimden sana yakışır,

Taç Mahal yaptım.

Şahı sen, Sultanı benim.

Saltanatın ise,

Yüreğim...!

 

Ölümsüz Aşk*

 

 

 

Deli Poyraz yüreğimi savurdukca,

Dağlardaki karda gizledim sevgimi.

Topraktan gün yüzüne uzandım,

Mağrur Kardelen gibi.

Evrenimi aydınlatan ışığına,

Melek kanatlarında süzülerek,

Tüm beyazlığımla geldim.

 

Havva´nın aşk yangınlarında,

Bir damla kevser suyuna özlemle,

Günahımla yandım yüzyıllarca..

Uygarlıklar gömülüp yittikce,

Sevdamı hedef alan Ebabil kuşları,

Taş topluyordu, içimin yamaçlarında.

Gönül bahçemde seni görünce,

Taşları bırakıp gül diktiler, pervasızca.

 

Zümrüd-ü Anka´nın ocağında,

Ezelden beri, seni doğurdum.

Sevdam sonsuzlukla nurlandı,

Sen varsın, ebediyetin kucağında.

 

Aşkla yeşillenmiş zümrüt gözlerinde,

Kalbinden kalbime asma bahçeler var.

Müptelası olduğum, ruhu gönlünde,

Ufkumu daraltıp, bedenimden taşan,

Arzdan arşa uzanan, ölümsüz aşkım var.

[Misafir şevval]

Bir Olur Gönüller

 

 

 

Sinemin yedi katında, hazine saklanır

Görmeyi bilmeyenlere, perdeler kapanır

Karanlıklarda kalanlar, sanma ki paklanır

Dostluğun enginliğinde, bir olur gönüller

 

Erenlerin dizeleri, derindi mest oldum

Maviler içinde onlar, parlarken buldum

Eremedim sırlarına, 'nedir' diye sordum

Dediler ki: 'çağlayanda bir olur gönüller'

 

Şairlerin yolu şiir, sevgilerden geçer

İnsan ki dünyada neyi, ekti, onu biçer

Şairler görenlerdendir, dertlileri seçer

İncilerini saçar da, bir olur gönüller

 

Yüreklerde de aslolan, gülü koklamaktır

Zulümlü dünyada doğru, alnı aklamaktır

Nefeslenen bedenlerde, ruhu saklamaktır

İki canda bütünleşir, bir olur gönüller

 

 

NİGAR YILDIZ

[Φ karçiçeği_m]

Ey Aşk! Seni Çözen Var mı?

 

 

 

Sevda ocağındaki dumanın hiç sönmedi,

Közlediğin yürekler sazla sözle bitmedi.

 

Çöllerin ortasında, sevene serap oldun,

Kör ettiğin gözlere, özlem seliyle doldun.

 

Fırtınalar kopardın, deryalara sığmadın,

Hükmeyledin çağlara, zamanı hiçe saydın.

 

Onca deli ırmaklar, çağladı gönüllere,

Nice aciz nefisler, düşürüldü yerlere.

 

Cefanla viran oldu, tahtlı gönül köşkleri,

Divaneye döndürdün, gülistan yürekleri.

 

Bülbül çilenle doldu, feryadü figan eder,

Gül yârinin dikeni, ok olmuş yürek deler.

 

Ne saltanat dinledin, ne de sultan fermanı,

Lokman da çaresizdi, bulamadı dermanı.

 

Mantığı tanımazsın, kalplere musallatsın,

Boz bulanık sancıyı, has aşıklar anlatsın.

 

Kâinat sensiz olmaz, alem senle varoldu,

Özüne inen gönül, gören ruhlar şad oldu.

 

Gizem dolu ummansın, sırrını çözen var mı?

Cihanda senden öte, makamı bilen var mı?

 

 

 

Nigar Yıldız

[Φ ERBAY]

Gülistan Gözlü Yâr, Aşk Ovasına Gel

 

 

 

Nerde bir gül görsen hemen meyledersin,

Vuslat senden uzak heyhât, feryâd etme.

Gülşende açmış gül, dertle seyredersin,

Mâtemli nâğmeyle, gönlü viran etme.

 

Dilinden düşenler hep sitem, hep keder,

Narınla bakmadın, mecnunun gözünden.

Kanayan yüreğin hep yara, hep heder,

Aşkı dinlemedin, canânın sözünden.

 

Koymuşsun kendini, altından kafese,

Ah-û zar edersin, çırpınman beyhûde.

Canlar pazarında, bakılmaz hevese,

Sırrı bilmez isen, figânın beyhûde.

 

Gül yârin özünde, sultan-ı aşk yatar,

Diken de nedir ki, battıkca meşk akar,

Şehvetten ötedir, gülistan gözlü yâr,

Aşk ovasına gel, gör ne cevherler var!

 

 

 

Samanyolu (Nigar Yıldız)

[Misafir birce]

Ney

 

Büyüleyen sesle, ney üflendi.

Saskina döndü gönlüm, ürperdi.

Nagmeler inledikce, kalbe döküldü

Gözlerimden yaslar süzüldü.

Ruhumda bilmedigim firtinalar koptu

Oysa icimdeki sema bostu.

Bendeki Nigar`i sorar oldum

Adim resme naksedilmis

Askin ötesindeki aski arar oldum.

 

 

Duygularim , yedi kat semaya uzandi

Bedenimin topragina, rahmet yagarken

Ruhum, meyvesi ermeye yüz tutmus agacti

Ney üflendikce, benzimde güller acarken.

Kalpden gönüle giden köprüyle,

Yemyesil düslerim, yeserdi özlemle,

Sularim caglayip, menzile akarken.

 

O diyar ki, icinde yildizlar parlar.

Bülbülün figani , gülün sirri yar

Ruhun manasi , karanligin isigi var

Ney üflendikce, sevgi oldu o diyar

 

Nigar Yildiz