MASAL SEVER MİSİN?

[Φ ~DİANA~]

Küçük bir kasabada doğdum ben. Hani şu meydan da esnafı olan kasabalardan. Manavı, kasabı, bakkalı, ayakkabıcısı, kahvehanesi, eczanesi... hepsi bir arada olur ya işte öyle bir kasabada. Annem ve babam çok fazla çalıştıkları için okuldan almaya gelemezlerdi beni. Okul çıkışı hep dedem gelirdi beni almaya. Her okul önüne gelişinde:

- Bak bakalım küçük cadı hangi cebimde? der ve gülümserdi.

Heycanla ceplerini karıştırmaya başlardım. Cebinde gizlediği kremalı küçük bisküviyi her buluşumda:

-Buldum buldum buldum!! diye çığlıklar atardım. Elimden tutardı sonra beraberce eve dönerdik.Öğle yemeklerinden sonra uyku vaktim vardı. Dedem de:

-Hadi bakalım küçük cadı masal vakti.. der demez koşarak yatağa atlardım. Yatakta tam karşıma oturur el kol hareketleriyle yüz mimikleriyle okadar güzel masallar anlatırdı ki anlattıklarının hiçbiri birbirine benzemezdi. Tok ve huzur verici bir ses tonu vardı. Gözlerimi kapar ve o huzur verici sesin anlattığı masalı büyük bir zevkle dinler masal bitmeden uyuyakalırdım. Uyandığım da hep sorardım: -Dede noldu bu masalın sonunda.. der demez ben gülerek:

-Eee büyüsü bozuldu artık söyleyemem derdi. Biraz zorlardım ısrar ederdim ama hiç söylemezdi. Yıllar geçtikçe ve ben büyüdükçe masallar azalmıştı.. Ailemle daha uzak bir yere taşınmıştık artık lisedeydim..

Bir kaç yıl sonra dedem ve anneannem de bizim evimize yakın bir yere taşınmışlardı. Artık hergün görebiliyordum onları. Gittikçe çöküyordu dedem ve gittikçe o uzun boylu gösterişli adamdan eser kalmıyordu. Üniversiteye başlamıştım. 2. sınıfı yeni bitirmiştim son final sınavımdan çıkıp dedemlere gitmiştim. İçeriye girdiğimde bir telaş vardı. Hastalanmıştı.. kimse farketmemişmiydi yavaş yavaş çöktüğünü, gülümsemesinin azaldığını, yıprandığını. Artık rahat nefes alamıyordu. 1.5 yıl hastane de yatmıştı. Sonrada yapılacak birşey kalmadı deyip eve çıkarmışlardı onu. 2 ay boyunca yatakta bir oksijen tüpüne bağlı yaşamıştı ve ben 2 ay boyunca her gün ona gidip uyuyana kadar masal anlatıyordum ve masalın sonu gelmeden hep uyuyordu. Yine birgün masal anlatmak için gitmiştim. Masalın sonu gelmeden gözleri kapanmıştı. Gülümsedim ve yanağından öpüp iyi uykular dedecim dedim. Kapıdan çıkıp eve gitmek için arabaya bindim. Telefonum çaldığı için hareket etmemiştim. 10 dk telefonda konuştum sonra anneannemin ağlama sesi geldi kulaklarıma. Beynimden vurulmuşa döndüm. İçeriye koştum ve onu öylece yatırken gördüm. Meğer onu öptüğümde o zaten sonsuz uykusuna çoktan başlamıştı. Masalın sonunu hiç öğrenemedi ve benim öpücüğümü de hiç hissedemedi...

Şimdi masal anlatan kimse yok belki bana ama ben her hafta pazar günü huzur evine gidip orda dede dediklerime masallar hikayeler anlatıyor onları güldürüyor ve az da olsa mutlu olduklarını görebiliyorum... Huzur içinde uyu dedeciğim seni hala çok seviyorum..

 

 

[Misafir birce]

Selam Diana, ilk bir hosgeldin demek istiyorum..

 

masalini aslinda anladigim kadari ile gercek bir hikayeni misafir bölümünden daha yazdigin dakika okumusdum, basin sag olsun... ayrica bizlerle paylasdigin icin cok tesekkürler..

 

ne mutluki yine bile güldürebiliyorsun..sanda huzur icersinde bir yasam diliyorum..

saygilar

[Φ ~DİANA~]

Selam Diana, ilk bir hosgeldin demek istiyorum..

 

masalini aslinda anladigim kadari ile gercek bir hikayeni misafir bölümünden daha yazdigin dakika okumusdum, basin sag olsun... ayrica bizlerle paylasdigin icin cok tesekkürler..

 

ne mutluki yine bile güldürebiliyorsun..sanda huzur icersinde bir yasam diliyorum..

saygilar

 

 

Merhaba.. hoşbulduk.. hikayemle ilgili yaptığın güzel yorumlar için teşekkür ederim.. uzun zamandır kimseyle paylaşmamıştım galiba iyi oldu.. tekrar teşekkür ederim..

 

huzur dolu günler dilerim..