Gökbilimciler Dünya'nın Yakınında Bir Kara Delik Buldu

[™ Admin]

Gökbilimciler Dünya'nın Yakınında Bir Kara Delik Buldu

Ekvatorun çok güneyindeki gece gökyüzünde, yıldızların goblenine gömülü hafif bir takımyıldızlar koleksiyonu var. Efsanelerin ve efsanelerin isimlerini taşımazlar, çünkü antik Yunanlılar onları kuzey yarımküreden göremezlerdi.

Bu takımyıldızlar daha sonra 18. yüzyılın ortalarında güneye yelken açan bir Fransız gökbilimci tarafından çizildi ve onlara kendi zamanının bazı sıradan nesnelerinin onuruna adını verdi: bir teleskop, mikroskop, sarkaçlı saat, şövale, çeşitli diğer aletler ve keskiler. "Birisinin tavan arasına benziyordu!" Amerikalı bir gökbilimci daha sonra dikkat çekti.

Ve dağınık bir çatı katı gibi, gökyüzünün bu köşesi gerçekten dikkate değer bir şey saklıyor.

Gökbilimciler, takımyıldızlardan birinde, uygun şekilde Telescopium olarak adlandırılan bir kara delik keşfettiler. Sadece 1000 ışıkyılı uzaklıkta, kara delik güneş sistemimize bugüne kadar diğer tüm gökbilimcilerinkinden daha yakın. Bin ışık yılı bize uzak gelebilir, ama kozmik oranlarda çok yakın.

Şili'deki Avrupa Güney Gözlemevi'nde bir gökbilimci olan Thomas Rivinius, "Samanyolu ölçeğinde, arka bahçemizde," dedi. "Neredeyse kapımızın önünde."

Karşılaştırma için, astronomi alanındaki en iyi bilinen kara deliklerden bazılarını, genellikle manşet yapacak kadar ilgi çekici olanları düşünün. Samanyolu galaksimizin merkezindeki kara delik 25.000 ışıkyılı uzaklıkta ve geçen yıl benzeri görülmemiş ayrıntılarla astronomların yakaladığı kara delik, başka bir galakside 55 milyon ışıkyılı uzaklıkta yer alıyor. Bunun aksine, güney yarıkürede açık bir gecede, ışık kirliliğinden uzak, kara deliğin yörüngesindeki yıldızlar çıplak gözle görülebilecek kadar yakındır.

Öyleyse bu kara delik, en azından astronomik anlamda, tam orada, astronomları bu kadar uzun süre nasıl atlattı?

Açık olan var: Kara delikler görünmez. Evrendeki en karanlık noktaları bulmanın yolu, etraflarında aydınlık ipuçları aramaktır. Gökbilimcilerin gökadamızda buldukları kara deliklerin çoğu - birkaç düzine - yakındaki yıldızları yutuyorlardı, mawslarına malzeme çekiyorlardı ve geri dönüşü olmayan bir noktayı geçmişlerdi. Bu süreç o kadar aydınlıktır ki, Dünya'dan sadece kara delikler algılanamaz, aynı zamanda kaçınılması oldukça zordur. “Bazen, gökyüzündeki en parlak nesneler haline gelirler,” diyor MIT'de kara delikleri inceleyen ve en son keşifle ilgilenmeyen bir astrofizikçi Erin Kara. Aslında, bazı karadelikler beslenirken çok fazla radyasyon yayar, teleskoplar elektroniklerini kızartmadan onlara bakamazlar.

Yeni keşfedilen kara delik bu kategoriye uymuyor. İki yıldızlı bir sistemde bulunur, ancak günlerini mahvetmek için yeterince yakın değildir. Gökbilimciler de kara deliği aramaya gitmedi; HR 6819 olarak bilinen bu sistemi yıllar önce çiftler halinde yörüngede olan yıldızların bir çalışmasının parçası olarak incelemeye başladılar. Verileri analiz ettiklerinde, HR 6819 hakkında, özellikle de iç yıldızın davranışı hakkında olağandışı bir şey olduğunu fark ettiler. Yıldızın hızı o kadar aşırıydı ki, gökbilimciler üçüncü bir nesnenin yakınlarda gizlendiğinden ve etrafta kaçtığından şüphelendi. (Eksik nesnenin kara delik olabileceğini öneren astronom Stanislav Stefl, 2014 yılında bir trafik kazasında öldükten sonra, ekip bu işi birkaç yıl beklemeye aldı.)

Gökbilimciler, bir nesnenin yıldızı çok fazla itmek zorunda olması gereken kütleyi hesapladılar ve hesaplamaları, güneşimizin kütlesinin dört katını ölçen bir nesne önerdi - neredeyse iç yıldızın kendisiyle aynı boyutta. “Bu kütlenin bir nesnesi, onu gizleyemezsiniz,” diyor Rivinius. Görünmez olmadıkça.

Bu hikayenin üstündeki animasyon, iki yıldızın düzenini ve kara deliklerini gösteriyor. Her ne kadar iç yıldız (yörüngesi mavi olarak gösterilen) ve kara delik (kırmızı) birbirini kovalıyor gibi görünse de, kara deliğin etrafında dönen ve her 40 günde bir hızlı bir döngü izleyen yıldızdır.

Endişelenme: Dünya'ya olan yakınlığına rağmen, kara delik bizim için tehlike oluşturmuyor. Güneşimizinkinden 4 milyon kat daha fazla kütleye sahip olan kendi galaksimizin merkezindekine kıyasla bir sıçrama. Ve bizim amaçlarımız için, yeterince uzakta. Rivinius, “İçine çekilmek için ona çok yakın olmak gerekiyor,” diyor.

Bunun gibi daha pek çok şey var. Kara delikler, ömürlerinin sonunda muhteşem bir şekilde patlayan yaşlanan yıldızların yan ürünleridir. Bu tür süpernovalar, kısa bir süre için tüm galaksileri gölgede bırakabilir, ancak yakınlarda, eşlik eden yıldızlar felaketten kurtulabilir, bu da HR 6819'un neden hala var olduğunu açıklar.

Gökbilimciler galaksimizde yüz milyonlarca kara delik olduğunu tahmin ediyorlar. En son keşif onlara yakın yıldızların etrafında, hatta gökyüzümüzdeki en tanıdık ışık noktalarından bazılarının gizlendiğini umuyor. Amsterdam Üniversitesi'nde astrofizikçi ve geçen yılın tarihi kara delik fotoğrafını çeken ekibin bir üyesi olan Sera Markoff, “Henüz bulduğumuz en yakın şey olduğunu vurgulamak önemlidir” diyor. "Daha yakın olanlar olabilir."

Astronomideki genel varsayım, biz insanların evrende özel bir yerde yaşamadığımızdır ve burada karşılaştığımız her şey, kozmik mahallemizde başka bir yer bulmayı beklemeliyiz. ESO emeritus gökbilimcisi ve yeni araştırmanın yazarlarından biri olan Dietrich Baade, tropik bir şehirde sinek kuşlarını görme olasılığını karşılaştırıyor.

“Sıradan bir oteldeyim ve terasta kahvaltı edersem ve etrafında uçan bir sinek kuşu görürsem, o zaman bölgede çok daha sinek kuşlarının olması gerektiğinden emin olabilirim, çünkü otelim özel bir yerde değil,” Baade diyor.

Parlak yıldızların etrafındaki karanlık yarıklarda gizlenmiş “yakınlarda” yörüngede dönen başka kara delikler de vardır. Bazıları yıldızların yanında yörüngede olmayabilir, tavan arasında unutulmuş bir kutuda parlayan kozmik bir el feneri gibi varlığını aydınlatmak için parlak işaretler olmadan uzayın en karanlık yarıklarında sürüklenebilirler.

Kaynak: The Atlantic