Bu sabah

[Φ Senyour]

Giderken içimi çekip götürdün beni burada ölü, cansız bıraktın. Sen gidince her şey öylesi bir sessizliğe düştü ki, boynumun yarısı kesilmiş kanım göğsümden akarak şıp şıp beynime damlıyor gibi bir cansıkıntısı belirdi.

Büyüdü, yuttu beni, kendimi ararken ne kadar çok yorulmuş olduğumu hissettim.

O sabah senden bir gözüm olsun, dünyayı öyle göreyim dileğiyle uyanmıştım.

Gece Kurosowa'nın Düşler'ini seyretmiştik, hatırlıyor musun, son düşte filmin de sesi yok olmuş, seni beni, odadaki kitapları, sehpaları, küllükleri, kilimleri, masayı, duvardaki aile fotoğraflarını, şey ve hiç hatlarını, her şeyi içine çeken sessizliğe bakarak, sabah gideceğini düşünmüş ağlamıştık.

Yarı karanlıkta gözyaşlarını gizlediğini fark ettiğimde, sarkan iki saç telinin yanağına yapışmış olduğunu, gözyaşıyla yıkanan saçın, kavuşmaya benzeyen ayrılığı ima ettiğini sanmıştım.

Bu aşkın gölgesi miydi, yetmiş kanadından biri mi, değince yakan bir yalım mı, dile dökülemez bir enginliğin ışıltısı mı?

Kalbin gayeye doğru esiyor, sessizliğin bu yüzden mi?

Benim sevgilim gayptadır mı diyor sessizliğin?

Sen susunca bir deniz beliriyor, gidince daha çok görünüyorsun, seni şimdi daha çok seviyorum.

Yokluğunu sevmek de bu şevkin içinde midir?

Nasıl böyle masum olabiliyorsun, yokmuşsun gibi, varken nasıl kendini böylesine gizleyebiliyorsun? Sen gidince sahipsiz bir halde canıma bir ıstırap düştü. Madem gidecektin niçin geldin, neden beni bu acının içine ittin? Nasıl bu kadar masumken böylesine acımasız olabiliyorsun? Ben ne yaptım ki diyorsun. Haklısın, ölüm gibi güçlü bu acıyı ben istedim, sen safsın, bir şey bilmiyorsun, dünyadan haberin yok...

Bu sabah, dün, gittiğin günden önceki her sabah olduğu gibi gayb aleminden ölüm ister gibi, bu kavurucu sıkıntının içine uyanıyorum. Gördüğüm rüyanın etkisinden mi bilmiyorum ya bana kendini göster veya bu uçurumdan kendimi bırakacağım diyerek uyanıyorum. Bu cümleyle uyanıyorum. Kendini atsan da ölmezsin, ben seni öldürmem diyorsun. Dün gece o yüce dağdan derin suya attım kendimi. Ölmedim. Daha çok acı çektim. Ben gayb aleminden ölüm istiyorum, sensiz olmaktansa ölmeyi tercih ederim.

 

Ah, küçük, güzel kız, sen bilmiyorsun derin bir uykudayız. Henüz yolun başındasın. Dersler, sınavlar, otobüs yolculukları, alıştığın yerlerden ayrılıklar seni ne kadar yoruyor. Bu yorgunluk içindeki bir yere yerleşmiş sıkıntıdan geliyor. Koyu bir uykudayız, rüya görüyor gibi yaşıyoruz, bak elimizi attığımız şeyler bizden kaçıyor, tuttuğumuzu sandıklarımız bizi terk ediyor, neye yönelsek bize sırtını dönüyor, zaman geçiyor, yolcu sanıyoruz kendimizi, belki öyleyiz, bir yoldayız, kendimiz yola dönüştüğümüzde yolumuz başka bir yol oluyor, aklını başına al diyorlar, aklı başında olmak da bir başka günah değil midir? Bunları anlaman için vakit erken, o sıkıntı derinleşmeden geri dön, bana, siz beni gözünüzde çok büyütüyor ve kendinizi çok küçümsüyorsunuz, demiştin hatırlıyor musun, hafif buzlanmıştı yol, geç fark etmiştim, fren yapınca kaydık, az ilerisi derince bir çukurdu, ansızın telgraf direği belirdi, evet evet yokluktan belirir gibi, çarptık, sarsıldık, alnını cama çarptın, kendime değil sana baktım, sana bir şey olursa yaşayamam, demiştim. Şimdi yoksun. Sana bir şey oldu. Bana bir şey oluyor, ben bu kesik boyunla, bu kanayan yerlerimle, Allah'ın gayrına yüz çevirme eşiğinden dönerken, senin gibi bir meleği tanımanın acısıyla yanarken, buna yaşamak denirse, belki yaşamak böyle bir şeyse, başkalarının aydınlığındansa senin karanlığını, senin kuyunun kuytularını seçiyorum. Hadi gel artık, sensizliğe tahammül edemiyorum.

 

sadık yalsızuçanlar