[BİR İTİRAFIM VAR]

Nereye gitti yazdığım anlamadım ama neyse, bir daha yazayım. Herkesi güldürdüğün gibi beni de güldürdün gloria, sağol. Maalesef huyum olduğu üzere konuyu ciddi tarafından ele alırsak ise...

 

Vampir olma isteğin ölümsüz olma isteğinden kaynaklanıyor. Bunun hakkında bir konferans vermeye hazır olsam da yok artık, böyle eğlenceli bir konuyu ciddileştirmeyeceğim.

 

Neyse, ne güzel işte, uyku kaçınca e2... True Blood izle bol bol...

[BİR İTİRAFIM VAR]

Herkesi güldürdüğün gibi beni de güldürdün gloria, sağol, neşelendim.

 

İşi ciddi ele alırsak ise, (maalesef bunu hep yaparım) vampir olmak istemenin altında yatan istek, ölümsüz olmak.

 

Bu konuda şu an bir konferans vermeye hazır olsam da, böyle güzel eğlenceli bir konuyu berbat edip ciddileştirmekten yana değilim... 

 

Neyse ne güzel işte, uykun kaçınca e2... True Blood izle bol bol...

[Bu Aralar Rüyalarım da Bir Enteresan!]

Bilinçaltına itilmiş bir anıdan ben yıllar boyu kurtulamadım. Çok trajedi yaşamış insanlar gördüğüm için, kendi bilinçaltı sorunumu önemli göstermek bana bazen utanç veriyor. Çünkü insanlar inanılmaz trajediler yaşıyorlar. O yüzden kendi sorunumun ayrıntısına girmiyorum. Çünkü benimki yaşanmış trajediler karşısında çok sönük görünebilir. Fakat neymiş diye bir soru işareti de bırakmamak için kısaca söyleyeyim: Çocukluğumun en derin travması çok sevdiğim kartopu kuzumun kesilmesiydi. Bu olay kişiliğimi formatladı. Bu olaydan sonra bir daha asla çocukluğumu yaşayamadım.

 

Ancak mekanizmayı çok iyi biliyorum. Yaşayarak öğrendim. Bilinç hoşlanmadığı ve rahatsız olduğu bir anıyı tamamen temizliyor ve yok ediyor. İzini tozunu bilinçaltına süpürüyor. Fakat bir gün bilince çıkması gerekirse diye küçük bir işaret şamandırası bırakıyor. Bu şamandıra belli belirsiz, yüzeyden farkedilmeden bilinçaltı derinliklerine uzanan bir ip ucu sağlıyor.

 

Fakat ben bu şamandırayı rüyada yakalamadım. Rüyalar insana kesinlikle hiç yardımcı olmaz. Olsa bana yardımcı olurdu. Rüyalarım çok gelişkindir. Fakat bu en önemli sorunum hakkında en küçük ipucu vermediler. Ben şamandırayı dalarak çıkardım. Tesadüfen laf arasında çocukken bir kuzum olduğunu öğrendim. O anda sorunumun bu olduğunu anladım. Bir aydan fazla her gün en az bir saat düzenli olarak kuzuyu hatırlamaya çalıştım. Sonunda bellek birden çalıştı. O kadar berrak hatırladım ki gözyaşlarımı tutamadım. Fakat ne yaptıysam onun kesilişi ile ilgili bir anıyı kesinlikle bilince çıkaramadım. Bunu bilincim çok titizlikle formatlamış. Bundan beni tümüyle kurtarmış. Ama çok sevdiğim, onsuz yapamadığım kartopumu çok çok iyi, her ayrıntısıyla hatırladım. Koşturuşunu, zıplayışını, yaptığı oyunları, onu besleyişimi...

 

Bu yaşıma geldim, kartopumu hatırlayıp da gözlerimden yaşlar inmediği bir zaman olmuyor.

 

Eve kuzu alıp besleyip büyüten ve kurban günü gelince kesen bu kültürden ömrüm boyunca tiksindim, nefret ettim. Ölene kadar da edeceğim.

 

Babamın kanser olduğunu öğrendiğim gün içimden bir sesin şunu demesine asla engel olamadım. İç ses kesinlikle susturulamıyor: "Evet baba! Kartopu kuzumu gönderdiğin karanlığa senin de gitme vaktin!" Ürpertici ama bu sesi susturamadım. Böyle dedi... Böyle buyurdu Zerdüşt gibi bir şey...