RA'NIN RUH SESİ

Çocuklara söz vermiştim, ağlamayacaktım başucunda..Dün seni üzdüysem bağışla beni Şengülüm...Biz babamla sessiz sessiz dua ediyorduk aslında...Arada çaktırmadan babama bakıyordum ağlıyor mu diye.Yok o da ağlamıyordu bu sefer, ikimizde sözleşmiş gibi ağlamıyorduk..

Taa ki arkadaki mezara babasını ziyarete gelen o kıza kadar:

 

-Babacım seni çok özledim nerdesin, özlemine dayanmak çok zor! diye haykırıyordu...

 

Kız benim içimden sessizce söylediklerimi haykırıverince tutamadım kendimi annecim, tabi babamda...

 

Seni yitirdiğimiz gün acımasız bir milat yerleşti ve hayatımızı ikiye böldü annecim.Şimdi her şey senden önce, senden sonra..ve ben bu senden sonrayı hiç sevmedim, hiç alışamadım..hele de bu bayramlara hiç alışamadım..

Annecim ağlamak bazen zaman alıyormuş gerçekten de..İnsan tuhaf bir mahluk..Ben ki senin ardından, günlerce, aylarca  doğru dürüst  ağlayamadım.Çünkü idrak edemedim, inanamadım, inanmak istemedim gittiğine.İnsan inanmadığı, kabul etmediği bir şeye neden ağlasın ki..
Acı idrak ile derinleşiyormuş meğerse.İşte o zaman eski bir dost yüzü bile, hatırlattığı anılarla saatlerce ağlatabiliyormuş..

 

https://www.youtube.com/watch?v=NjxXGW3z-jo

Sen şimdi nerdesin bilmiyorum..Ama benim cehennemde olduğum kesin.Fakat emin olamadığım bir şey var;
Bu cehennem benim kendi günahlarımın cehennemı mı, yoksa etrafımdaki günahkarların cehenneminde yalnızca bir figüran mıyım?