ÇeLİşkileriM
Gönderen: deniz_kizi
922 görüntü
Çocukken hayatımdaki tek problem sadece büyümekti...
Şanslı bir bebektim. Doğumu dokuz ay boyunca bekleyen sadece annem ve babam değildi. Birde dedem ve babaannem bekliyordu.Belki de bu yüzden doğuduğum andan itibaren şanslı bir bebektim.Doğduğum andan itibaren benim hayatlarına girmemi bekleyen ve hayatımdaki dört özel insanın beni büyüleyen sevgileriyle karşılaştım.Ve belki de bebekliğim boyunca bu yüzden nerdeyse hiç ağlamadan büyüdüm 
.Ve belki de bu yüzden çok şanslıydım.
Çocukluğum boyunca annemin ve babamın işe gittiklerinde evdeki boşluğunu hissetmedim. Çünkü benim anne ve baba yerine koyduğum babaannem ve dedemdi. Annemler sanki başrolde değillerdi ...Ta ki dedem ve babaannemi kaybedene kadar.
Dünyaya geldiğim evin karşısında bir okul vardı.Hatta bu okul o kadar yakındı ki ev ile okul arasındaki yoldan sadece bir araba geçebilirdi. Pencere kenarına oturup okula gelen ,okula girmeden aynı hizada toplanan (ki ben ozaman onların neden toplandığını anlamazdım.) bir süre sonra koşuşturmaca içerisinde birlikte okulun bahçesine cıkan çocukları izlerdim.Neden ben gidemiyordum ,neden benim de onlar gibi mavi önlüğüm yoktu? Çünkü ben küçüktüm! Gidemezdim.Ne zaman büyüyecektim?Ve büyümek için ne kadar bekleyecektim? Ama ben sayıları,harfleri ve okumayı öğrenmiştim.Küçük değildim ki artık! Bu kadar zor muydu büyümeyi beklemek? Hem adalet miydi ben evde oturup onları izlerken, onların okullarının olması ?Tek problem muydu : Küçük olmam!
Büyümeyi bekleyemedim daha fazla ve belki de bu yüzden erken başladım.(Benim diğer çocuklardan tek farkım vardı; ben yarı yılda başladım.Bekleyemezdim artık.) Artık okulum ve bir sınıfım vardı. Demek ki artık büyümüştüm. Her gün gözlediğim çocuklar arasında bende vardım.Her sabah sevinçle uyanırdım.Mutluydum ...
Şimdi düşünüyorum neden bukadar acele etmiştim büyümek için?
Asıl büyüdüğümü hayatla tanışınca anladım. Neden herşey öğretilmemişti bana? Neden hayatın sadece güzelliklerini görebilmiştim? Neden en sevdiğim insanın ansızın birgün beni terk edeceği ve hayatıma bir daha gelmeyeği ögretilmişti ?Ölümü öğrenmiştim ilkokulda;insanın doğması ,büyümesi ve yaşlanınca ölmesi...Bu kadar basitti ölümün tanımı.Ama beni büyüten insanı dedemi kaybettiğimde anladım ki ;ölümün tanımı bu kadar basit değildi.
İnsanların bencil olduğu da ögretilmemişti bana.Neydi bu bencillik?Yine ilkokulda öğrendiğim tanımla sadece "kişinin kendini düşünmesiydi." Asıl bencilliği, kişinin kendini düşünürken başkasına zarar vermesiyle öğrendim.Önemli olan kişinin kendisiydi.Sadece kendisi; Diğer insanların hisleri,kırgınlıkları, üzüntüleri, mutlulukları önemli değildi.Üniversitenin sonuna geldiğimde öğrendiğim en büyük tanım buydu :"Bencillik."
Neydi bu hayatımdaki çelişki? Büyümeyi okadar çok isterken neydi şimdi küçüklüğüme duyduğum bu özlem?
(nerde çıktı bu yazım .nasıl geldim bu düşüncelere bilmiyorum ... sadece yazmak istedim...)
8 Yorum
Önerilen Yorumlar