Çaput bağlamak

[Φ Legendary]

Çaput Bağlamak

 

Çaput bağlama hurafesi, Kuzey ve Orta Asya milletlerinin eski dinleri olan Şamanizm'e mahsus

önemli unsurlardan biridir. Şamanist Türklerin inanışlarına göre her dağın, her kutlu pınarın, göl ve

ırmakların, kutlu ağaç ve kayaların “İZİ” sahipleri vardır.

 

Çağdaş Altaylı Şamanistlerin inandıkları “İZİ”ler, Göktürklerin bıraktıkları yazıtlarda toptan

“YER-SU” ile ifade edilmiştir. Göktürkler bu “YER-SU” denilen ruhları, Türk yurdunun koruyucusu

sayarlardı. Onların inanışlarına göre bu “İZİ” ler kişiden kurban isterler, kurban sunmayanlara da zarar

verirlerdi. Ancak bu ruhlar çok kanaatkâr oldukları için bunlara, bir bez parçası, bir tutam at kılı, hatta

kurban niyetiyle atılan bir taş parçası bile onları tatmin etmek için yeterliydi.

 

İşte Türkler, Müslüman olduktan sonra da bu adetlerini büsbütün bırakmamışlardır. Evliya

saydıkları ulu kişilerin türbelerine, orada biten ağaçlara, ya da o yörede bulunan bazı kayalara çaput

bağlamak suretiyle eski adetlerini Müslümanlaştırmak istemişlerdir. Oysa böyle bir âdet İslam'da

yoktur.

 

Kutsal ağaç ve kutsal sular olarak kabul edilen bazı mahaller, daha çok kısır ve çocuğu hasta

olan kadınlar tarafından ziyaret edilmektedir. Maalesef birçok kadın, bu yerlere gidip dua ederek

ağaca çaputunu, suya parasını atarsa, hamile kalacağına inandırılmaktadır. Bazıları da böyle ağaçlara

çaput bağlarsa, birtakım hastalıklardan kurtulacağına ümit beslemektedir. Anadolu’da ağaçlara bez,

paçavra bağlamakla dileğinin yerine geleceğine inanılan pek çok yer vardır.

 

Birçok batıl inancın kalkması sağlanmışsa da, tamamen yok edilememiştir. Hala birçok yöremizde türbe pencerelerine, bazı ağaçlara çaput bağlandığı, duvarlarına taş yapıştırıldığı veya cami havuzlarına ve pınarlara para atıldığı bir gerçektir

 

Kaynak: Abdülkadir İnan Hurafeler ve Menşeleri DİB Yayını Ankara