özge hilal

şehrimizin ışıklarına kat çıkıyorlar. artık bizim için yoklar. bir bir... kat kat... sönüyor kandiller. karanlığı getiriyor elleri yorgun bir ustanın. derinlere... çok derinlere vuruyorlar. temellere aydınlığı gömüyorlar. gömüyorlar gökyüzünü. yerinde olan toprağın, başında aç köpekler uluyor. inceden yırtılıyor karanlık. dudakları suskun ustanın ağzında cigara. külüyle onarıyor, gri yapıyor. şehrimizin ışıklarına kat çıkıyor bir bina. kül rengi... bir bir... kat kat... şehrimizin ışıkları... zaten eski tadı da yoktu balkon kahvesinin. şehrimizin ışıklarına kat çıkıyorlar. ne renktir gözleri duvara değen ustanın bilmem ama... asla aydınlık yeşil değil.