nabizade

Küçük bir kasabada 2 katlı kagir bir evde ailenin 2.çocuğu olarak dünyaya gelmişim.Annem diş doktoru, babam ise Elektrik Mühendisiydi.Ağbim benden 3 yaş büyüktü.Çok mutlu bir ailemiz vardı. Komşularımız Hafize hanım teyze ve oğulları Ali ve Rıfat bizim yaşıtlarımızdı.Babaları asker kökenli olup trafik kazasında ölmüştü. Bir de Türkan Hanım Teyze ve Raif Amca vardı.Ajlan adında bir kızları vardı. Daha bir çok komşumuz vardı ama bizim en çok görüştüğümüz kişiler bunlardı. Ajlan,Ali,Rıfat,ağabeyim Sait ve ben hiç ayrılmaz hep beraber oynardık. Okula hep birlikte gider,birlikte dönerdik.O günleri okadar özlüyorumki keşke o masum çocukluğumuzla kalsaydık. Yine böyle güle oynaya okuldan döndüğümüzde annem bana ve ağbime seslenerek;Zeynep,Sait gelirmisiniz babanla ben sizinle çok önemli bir konuda konuşacağız dedi.Biz merakla annemle babamın karşısına geçtik ve onların bize söyleyeceğini dinlemeye hazırdık. Annem konuşmaya başladı.Çocuklar buradan taşınıyoruz ve İstanbul’a yerleşiyoruz. Ben hemen hayır olamaz buradan gitmek istemiyorum dedim. Annem Zeynep sözümü kesme bitene kadar beni dinleyin sonra konuşuruz dedi ve sözlerine devam etti. buradan taşınmamızın sebebi babana İstanbul’dan çok iyi bir iş teklifi geldi.Sizlerde burada Lise ve Üniversite yok.hem okul imkanı ve maddi yöndende bizi rahatlattığı için bu teklifi olumlu bulduk. Bu arada Babam da söze katılarak; Bu bizim geleceğimiz için iyi bir fırsat hadi üzülmeyin orda da yeni bir çevre.yeni arkadaşlar edineceksiniz. Ben katıla katıla ağlamaya başladım.Bu ev,arkadaşlarım,okulum,şirin kasabam hepsi elimden alınıyordu. Ağbim çok sevinmişti.Hep İstanbul’u hayal eder ve gitmek isterdi.Yapacak bir şey yoktu.Annem,Babam karar vermişti. Odamıtoplamaya başladım ve ayrılık günü geldi çattı. Arkadaşlarımla vedalaştık.Hanife hanım,Türkan Hanım ve raif amca bizi trene kadar yolcu etti. Acaba bir daha bu kasabayı görecekmiydim.Ama o gün karar verdim.Bir gün muhakkak bu kasabaya dönecektim.

Küçük bir kasabada 2 katlı kagir bir evde ailenin 2.çocuğu olarak dünyaya gelmişim.Annem diş doktoru, babam ise Elektrik Mühendisiydi.Ağbim benden 3 yaş büyüktü.Çok mutlu bir ailemiz vardı. Komşularımız Hafize hanım teyze ve oğulları Ali ve Rıfat bizim yaşıtlarımızdı.Babaları asker kökenli olup trafik kazasında ölmüştü. Bir de Türkan Hanım Teyze ve Raif Amca vardı.Ajlan adında bir kızları vardı. Daha bir çok komşumuz vardı ama bizim en çok görüştüğümüz kişiler bunlardı. Ajlan,Ali,Rıfat,ağabeyim Sait ve ben hiç ayrılmaz hep beraber oynardık. Okula hep birlikte gider,birlikte dönerdik.O günleri okadar özlüyorumki keşke o masum çocukluğumuzla kalsaydık. Yine böyle güle oynaya okuldan döndüğümüzde annem bana ve ağbime seslenerek;Zeynep,Sait gelirmisiniz babanla ben sizinle çok önemli bir konuda konuşacağız dedi.Biz merakla annemle babamın karşısına geçtik ve onların bize söyleyeceğini dinlemeye hazırdık. Annem konuşmaya başladı.Çocuklar buradan taşınıyoruz ve İstanbul’a yerleşiyoruz. Ben hemen hayır olamaz buradan gitmek istemiyorum dedim. Annem Zeynep sözümü kesme bitene kadar beni dinleyin sonra konuşuruz dedi ve sözlerine devam etti. buradan taşınmamızın sebebi babana İstanbul’dan çok iyi bir iş teklifi geldi.Sizlerde burada Lise ve Üniversite yok.hem okul imkanı ve maddi yöndende bizi rahatlattığı için bu teklifi olumlu bulduk. Bu arada Babam da söze katılarak; Bu bizim geleceğimiz için iyi bir fırsat hadi üzülmeyin orda da yeni bir çevre.yeni arkadaşlar edineceksiniz. Ben katıla katıla ağlamaya başladım.Bu ev,arkadaşlarım,okulum,şirin kasabam hepsi elimden alınıyordu. Ağbim çok sevinmişti.Hep İstanbul’u hayal eder ve gitmek isterdi.Yapacak bir şey yoktu.Annem,Babam karar vermişti. Odamıtoplamaya başladım ve ayrılık günü geldi çattı. Arkadaşlarımla vedalaştık.Hanife hanım,Türkan Hanım ve raif amca bizi trene kadar yolcu etti. Acaba bir daha bu kasabayı görecekmiydim.Ama o gün karar verdim.Bir gün muhakkak bu kasabaya dönecektim.

5 kardeşten 3.numaraydım.Hepimiz arka arkaya doğmuşuz.Tabii ki babamın sevgisi de 5 e bölünüyor.Babamı çok seviyordum ve bana sarılmasını beni sevmesini istiyordum.Ancak babam bana hiç sevgisini göstermiyordu.Bir gün bahçemizdeki dut ağacına çıktım.Babbam çok telaşlandı.Kızım aşaği in diyor.Ben inmiyorum.Korkuyordum.Aşağı indiğimde beni döveceğinden.Babamın aşağıdan sürekli inmemi söylemesi üzerine aşağıya indim.Babamın bana bir sarılması vardı ki anlatamam. Çok mutlu olmuştum.Şimdi geriye dönüp baktığımda babamın bana sevgiyle sarılmasını hatırlarım.Onu çok seviyorum.Onu kaybettim ama o her zaman yanımda.

Her yeni yıl bana çocukluk yıllarımda yaşadığım bir anıyı hatırlatır.Türkiye'ye televizyon yeni yeni gelmişti.Mahallemizde de sadece Nebahat Abla da televizyon vardı.Çocukluk işte Nebahat abla da yeni yıl programını izlemek için, daha 11 yaşındayım bütün odunlarını taşımıştım.Akşamda televizyonun karşısına geçip yorgunluktan yeni yıla uyuyarak girmiştim.