Bu hafta sonu büyük temizlik yaptım evde, uzun zamandır içlerinde ne olduğunu dahi bilmediğim dolapların, sağda solda kalmış kutuların, poşetlerin içlerini açtım, birçoğunu attım, bir kısmının da varlığına şaşırdım kaldım. Neler neler varmış meğer zulamda benim…

 

Sonra bir fotoğraf buldum, 19 yıl öncesine ait… Bana posta ile gelmişti o fotoğraf, o zamanlar ne dijital mailler vardı hayatımızda, ne de cep telefonları, Günlerce beklemiştim gelmesini…

 

Belki de bana böyle bir fotoğraf gönderdiğini şu an hatırlamaz bile, arkasına “Seni çok özlüyorum” yazdığını da… Bir de küçük bir ayrıntı; o zaman “özledim” yerine “özlüyorum” diye yazması ne kadar da çok hoşuma gitmişti, niyeyse hep sevdiklerimize “seni özledim” deriz, sanki özlemimiz geçebilen bir şeymiş gibi… Oysa “özlüyorum”, devam eden bir duyguydu. Çok hoş bulmuştum oradaki şimdiki zaman takısını. Ben de hemen onun yazdığı cümlenin altına, yazdığına karşılık bir cümle eklemiştim ve özellikle de “özlüyorum” diye yazmaya dikkat etmiştim.

 

Fotoğrafın arkasındaki yazıyı buraya eklemek istiyorum çünkü o fotoğraf arkası yazısı, şu an onun ve benim bir arada durabildiğimiz tek yer...

 

 

Buradan gerisi senin için artık;

Şu an bu yazıyı senin için yazıyorum, gönderdiğin fotoğraf karşımda duruyor, ona bakarak yazıyorum. Bugün öylece dursun burada. Bana bak, ben de sana bakayım Tıpkı eski günlerdeki gibi… Sonra yine yarın olunca, hayatımıza kaldığımız yerden devam ederiz.