Dun ilkkez Oglumu krese biraktigim gibi okul oncesi spora gittim. Normalde aksamlari giderdim. Cok kalabalikti. Hic okadar kalabalik olduguna sahit olmamistim. Guzel guzel sporumu yapiyordum. Spor yaparkende aletteki televizyona bakiyordum. Tanzanie'yle ilgili bir belgesel vardi. 6 cocuklu bir kadin, cocuklarindan ikisi acliktan olmus. Babalari birakip kacmis. Kadin cocuklarini doyurmak icin nasil cirpiniyordu. Sonra kendimi dusundum, biz ne yapiyoruz, yemekleri, marketten alip beyenmediklerimizi herseyi cope kolaylikla atabiliyoruz. Kadin susuzluktan bahsediyordu. Suyun kirliliginden. Ya biz, suyu hoyratca kullanabiliyoruz. Muslugu bos bos akitabiliyoruz. 10 dakikalik bir zevk icin kuvet doldurabiliyoruz... Kadin agliyordu, kaybettigi cocuklarinin arkasindan. Cocuk kaybetmek, insanoglunun yasayacagi en buyuk aci bana gore. O bunu iki kez yasamis. Kendimi inanilmaz suclu hissettim o anda. Orada oldugum icin bile sucladim. Neden oradaydim, cok yedim zayiflayim diye. Keske onun tek derdi de bu olsaydi.

Aksam esimle paylastim bunu, dunya cok adaletsiz dedim ona. Insanlar esit yasayamiyorlar. Esim cok guzel birsey dedi : 'Bencillik'. Evet insanlar benciller.

Elimden birsey gelmiyor demiyecegim. Geliyor aslinda, elimden gelen herseyi yapmam lazim aslinda...