Su damlacıkları vuruyordu karavanın camına tek tek, süzülüyor oradan iniyordu otobanın yollarına. O ritimli yağmur sesi ve radyodan çıkan ince müzik buluşup birleşiyor güzel bir ezgi oluşturuyordu arabanın içindeki o yonca yapraklarına. Bayram günün de güzel bir yolculuk.

 

Dağlar sıralanmış kenarlara, konvoyu selamlarcasına izliyordu arabaları. Heybetli ve kusursuzdular sanki. Cömert yağmurun gönlünden kopan tatlı, pastel bir görüntü doğayı konuşturuyor, kusursuz dağları dillendiriyordu.

 

Her zaman hikayeler de bir acı olur ya bunda da olmalı dedim ve şöyle söyledim. “Bir arabayla selamlaştı bu yonca yaprakları. Kırmızı kelebekler görmeye geldi bu olayı” diyelim. “Ağaçlar ağladı” diyelim. Anlatılır mı ki o durum?

 

Arabadan çıkar yonca yaprakları diğer arabaya koşar. Hurda olmuştur öbür araba büyük yaprak ağlamaya başlar. Süzer şöyle bir arabayı. Ön cam kırılmış, içinden fırlayan genç beden yerde şekilsiz yatarken, yanındaki adam da kımıldamaya çalışmaktadır. Sonra dikkatini arkaya çevirir. Arabanın arkasındaki halsiz ufaklık. Uzatır elini yorgun yaprak ve dokunur arka koltukta sıkışan ufaklığın minik ellerine. Sıcaktır hala elleri. Yaprağın ellerinden daha sıcak ve daha ıslak. Mavi gözlerini çevirir yaprağa bakar ufak çocuk. Acı çektiğini gözünden akan yaşlardan da bellidir. Yüzüne giren camdan kurtulmaya çalışmamış sadece kucağındaki resim defterine sarılmış olacakları izleyen……. masum bir çocuktu işte. Yaprak, ufak çocuğun kan içindeki yüzüne bakıp gülümser. Ufaklık da dayanabildiğince gülümser ve “Amca” der kapar gözlerini. “Bak” der uzatır resim defterini “amca bak sana kelebek yaptım uçsun diye”

 

Susar minik çocuk, susar minik beden, konuşamaz. Arkadan gelen küçük yaprak koşar ön koltuğa, yardım eder içindeki genç adama. Çıkar içinden kalkar ayağa . Kapar gözünü başından akan kırmızı suyu hisseder önce. Sonra koşar arkaya, bir tanecik yavrusuna dokunur. O minicik ellere. Bu sefer hiç ses çıkmaz. Büyük yaprak “KELEBEK UÇTU” der, AĞLAR.

 

 

Çağla ÇAĞLAR