Ne çok söyleyeceklerim vardı..

 

Gözlerinin ne kadar güzel olduğunu söyleyecektim,ne sevimli baktığını..Sevdiğim yerleri,en çok nereyi görmek istediğimi seninle..çocukluk anılarımın en komiklerini..

Önem sırası karmaşasında herşey gibi hepsi kaybolup gitti..

 

Gökyüzüne günlerce bakmayı unuttum,yıldızlar var mıydı,kutup yıldızı hangisiydi..Bir çiçeğe su vermek,büyümesini izlemek nasıl birşeydi..Sürükleyici bir kitabı her cümlesini bir kere okuyarak soluk soluğa bir akşamda bitirmek nasıldı..balkonda melteme karşı derin derin nefes alıp,çay yudumlamak..ayışığında tefekküre,hayallere dalmak..

 

yaşamak nasıl bir şeydi...

 

Sen,gözleri sevimli bakan..baktığımı göremememe,gördüğümü yaşayamamama sebep olan..önceki değerlerimi yıkıp,yerine bana göre değersiz değerleri koyan..ve beni buna inandıran..

 

Bana sunduğun hayatı kurulmuş bebek gibi yaşıyorum..Önceliklerimin önüne seni koyuyorum..Sükunetle yapıyorum bunu,teslimiyetle..Sancılarımı bastırıyorum,özlemlerimi azarlıyor,yaralarımı göstermeden sarıyorum.İçime içime kanıyorum,o doğru..fakat asla sızdırmıyorum..

 

Biliyorum..

farkındayım..

yavaş yavaş ölüyorum..