ÖLDÜR BENİ ANNE !
Gönderen: bursercan
2.189 görüntü
Bu hikayeyi okuduğum şu saatlerde gözyaşlarım dökülüyordu. Zaten bahane arıyordum kaç gündür ağlamak için ve bu bahanem oldu.Son günlerde nedensizce haykırmak ve ağlamak istiyorum.Bu hikayeyi sizinlede paylaşmak istedim.
Kalbimin hiç tanımadığı duyguları daha yeni yeni hissetmeye başladığı dönemlerdi.Çevremde birsürü erkek ve kız arkadaşlarım vardı ama bir gariplik vardı.
Mutlu değildim sanki aradığım başka birşeydi.Her akşam eve gelir odama çekilir ağlardım .Ne oluyordu bana anlamıyordum.Bİrgün yine arkadaşlarla beraberdim beraberdim derken nasıl bir beraberlik.
Onlar biraraya toplanır gülüp eğlenirlerken ben bir kenara çekilip içimdeki fırtınaları dinliyordum herzamanki gibi.Artık arkadaşlarımda alışmıştı bu durumuma.
Birisi yanıma gelip oturduğunu hiç farketmemişim.Taaki sanki çok derinlerden gelen "selam "sesini duyana kadar."selam" dedim bende.
-Neden yalnız oturuyorsun dedi.
-Bilmiyorum
-Kimse seni anlamıyor hatta kendin bile kendini anlamıyorsun değil mi? dedi.
-Evet dedim.
-Bende bu yüzden geldim yanına.Bende aynı durumdayım.Seni arkadaşlarından ayrı derin düşüncelere dalmış görünce işte benim gibi biri dedim
Ve ilk defa onun yüzüne baktım o anda kalbim durdu sanki donup kalmıştım,ne zaman ayrıldık, eve nasıl geldim bilmiyorum.O gün sürekli onu düşündüm.Sanki aradığım şey buydu hissedebiliyordum bunu.O günden sonra hergün buluşmaya başladık.
Evleri iki mahalle kadar uzaktaydı.Bizim mahallede akrabaları vardı.İlk tanıştığımız gün onlara gelmişler.Ve böylece aylar geçti.Artık ailelerimizde biliyordu.Bazen ben onlara bazende o bize geliyordu.Hergünümüzü birlikte geçiriyorduk.Ama anlayamadığımız birşeyler vardı.Birbirimizi çok seviyorduk görmeden yapamıyorduk.Bu arkadaşlık değildi çünkü diğer arkadaşlarımızıda seviyorduk.
Bu çok farklı birşeydi.Kimseyede soramıyorduk.Nasıl soralım ki biz bile bilmiyorduk.Bu çok yoğun duyguların etkisiyle bazen mutluluktan bulutlara çıkıyorduk.Bazende o küçücük kalplerimize sığdıramadığımız ve bir türlü anlamadığımız hisler dünyasında sebepsiz yere ağlıyor gözyaşlarımızı birbirimize hediye ediyorduk.Biz birbirimizde kaybolmuştuk.
Taaki bizim evin zili uzun uzun çalana kadar.Kapıyı annem açtı,gelen teyzesinin kızıydı,anneme birşeyler söyledi.Annemde babama birşeyler söyledi ve banada evden ayrılma biz hemen geliyoruz diyerek aceleyle çıktılar.Bende hemen arkalarından çıktım hava kararmıştı.Beni görmesinler diye uzaktan takip ettim.Biraz gittikten sonra bizim evin biraz ilerisinde market vardı.Orada bir kalabalık gördüm.Oraya doğru gidiyorlardı.Biraz daha yaklaşınca babam koşmaya başladı ve yerde yatan biri vardı.Bende biraz daha yaklaştım.Babam yerde yatan kişiyi kucağına almıştı.Birkaç adım daha yaklaştım ve kalbime binlerce ok birden saplandı.Sanki yerde yatan benim meleğimdi.Oda beni gördü ve eliyle bana işaret ederek gelme dedi.Ve bana birşeyler söylemek için ağzını açtığında ağzından kan boşaldığını gördüm.Yanına gittim o güzel başını babamın kucağından kendi kucağıma aldım.Hafifçe gülümsedi ve bak dedi ne yapmıssın yeni gömleğine.Onun kanına bulanmış gömleğimi göstererek ,iki hafta önce doğum günümde o almıştı.Ve birden başını karanlıkta benim seçemediğim kazanın olduğu bir yere çevirip "tüh yaa" dedi.Ne demek istediğini anlamamıştım.
Başını tekrar çevirdiğimde ölmüştü.Ondan sonrasını hatırlamıyorum.Gözümü evde açtım orada bayılmışım.Beni doktora götürmüşler.Uzun süre baygın yatmışım.Kendime gelir gelmez ağlamaya başladım.Kİmse müdahale etmedi.Doktor ağlarsa müdahale etmeyin demiş kendimden geçene kadar ağlamışım.
Aradan iki ay filan geçmişti.Anneme onlara gitmek istediğimi söyledim.Annem ilk önce kabul etmedi ama yalvarmalarıma dayanamayarak bir şartla kabul etti.Gideriz orada ağlayıp üzmeyeceğine söz verirsen dedi.Bende söz verdim.Gittik bir süre oturduk.Kendimi zor tutuyordum ağlamamak için.Bak oğlum dedi annesi birbirininzi ne kadar çok sevdiğinizi biliyoruz.Ne kadar üzüldüğünüde biliyorum ama senden bir ricam var dedi.Kızım son nefesini senin kucağında vermiş bana son anlarını anlatmanı istiyorum dedi. Şaşırdım.Nasıl anlatabilirdim ki.Anneme baktım boynunu büktü.Beden onu üzmeyecek şekilde anlattım.
Ama bir ara karanlıkta biryere bakıp tüh yaa dediğini anlamadığımı söyleyince anesi bana sarılıp öyle bir ağlamaya başladı ki bende zaten zor tutuyordum.İKimizde uzun süre ağladık.Biraz sakinleştikten sonra artık bu dünyada yaşamam için hiç bir sebebin kalmadığına karar vermeme sebep olan şeyi anlattı.O gün annesi evlerinde benim çok sevdiğim bir yemeği yapmış.Anne demiş bu yemeği Ayhan çok sever.Bizim yiyeceğimiz kadarını ayır ben Ayhanlara gidip onunla yiyeceğim demiş.Anneside yalnız göndermemek için teyzesinin kızıyla bize göndermiş.Yolda gelirken teyzesinin kızı sen biraz bekle ben marketten içecek birşeyler alayım demiş.Kaldırımda beklerken araba vurup kaçmış,bize yaın oldukları içinde teyzesinin kızı hemen bize haber vermeye gelmiş o akşam.Ve o karanlığa bakıpta tüh yaa dediği şeyde bana getirdiği yemeklerin dökülmüş olmasına üzüldüğü içinmiş.
Son anlarını yaşayan birisinin canından çok bana getirdiği yemeklerin dökülmüş olmasına üzülecek kadar seven bir kalp var mıdır şu dünyada.Başkasını sevebilir miyim artık?Aşık olablir miyim başkasına? tahammül edebilir miyim artık saçma sapan şeylerin adını aşk koymalarına?
O öldükten sonra...
Bu gün hafta sonu aşkımla buluşacağız.En güzel elbiselerimi giymeliyim.Hangi gömleği giysem acaba?Yanakları gibi kırmızı olanı mı yoksa gözleri gibi kapkara olanı mı?Yoksa kazanın olduğu gün kanıyla üzerine çiçekler yaptığı gömleği mi?Ne kazası ne kanı nerden çıktı şimdi off,ben en iyisi son buluşmamızda başını omzuma koyduğu o kokan gömleği giyeyim.Evet evet daha iyi.
-Anne ben çıkıyorum.
-Ona mı?
-Tabiki anne yaa her hafta sonu kiminle buluşurum ben.İyide neden ağlıyorsun anne?Şimdi gidip annesinden de izin almalıyım.
-Günaydın müsade ederseniz kızınızla gezicez biraz.
-Tabi oğlum ona iyi bak olur mu?
-Bak buda ağlıyor ne oluyor bunlara anlamıyorum.Koşar adımlarla gidiyorum aşkıma.Bu yolda ne kadar uzun.Bekçi amca karşılıyor beni:
-Hoşgeldin oğlum oda seni bekliyordu.
-Biliyorum.Günaydın aşkım ben geldim.Bak hala yatıyo bembeyaz gelinliğiyle.Yanaklarına küçücük bir öpücük kondurup uyandırıyorum onu.Her zamanki gibi toprak kokuyor meleğim.
Uzatıyor kollarını yattığı yerden.Tutuyorum ellerinde tüy kadar hafif ne kadarda güzel benim meleğim.Hoşçakal Bekçi amca! Bak koskoca adamda ağlıyor.
-İyi eğlenin olur mu kirli sakalından süzülen yaşları silerek.
Allahım onunla olunca o kadar mutlu oluyorum ki.Bir ara yine göz göze geliyorduk bakmamalıydık yine ağlıyıcaz.Akşam ezanını duyunca anlıyorum işte bugünde bitti.Gitmeliyiz bekçi amca kızar sonra.
-Hoşgeldiniz iyi eğlendiniz mi bari,neler yaptınız?
-Ağladık akşama kadar her zamanki gibi.Ha evet hadi meleğim sen yat ben haftaya yine gelirim.Birgün bende bembeyaz damatlıklarımı giyip geleceğim yanına.Kapkara gözlerini açarak yalvarırcasına çabuk gel olur mu diyor.Yakında meleğim çok yakında.Biliyorum şimdi iyi geceler öpücüğü almadan uyuyamazsın.Yanaklarına bir öpücük konduruyorum ve yine o toprak kokusu.
-Geldim anne!!
-Hoşgeldin oğlum.
-ÖLDÜR BENİ ANNE BENDE TOPRAK KOKMAK İSTİYORUM...
Yazan:Tahsin Çalışkan
15 Yorum
Önerilen Yorumlar