geniş 4 şeritli bir yolun iki yanındaki geniş kaldırmından asagıya dogru

yurumek.. sahil deniyordu o yola, su olmayan bir yol kenarına sahil

demek..tuhaftı ama mantıklıydıda... insanlar aksam saatlerinde o geniş

kaldırımda asagıdan yukarıya yada yukarıdan asagıya yururler, kültür parkı

sınırlayan duvaların uzerine tourur sohbet ederler cogu zaman dedikodu

yaparlardı.. lise cagındaki kızlar ve erkekler kacamak bakıslarda bulusur biraz

daha cesaretli olanlar konusurlardı..mekanın en karlı işletmecileri cekirdek

satan seyyar satıcılardı.. mevsimine göre dondurma tezgahı acanlar yada

haşlanmıs mısır satan el arabalarıda iyi kazanıyordur şüphesiz...

kültürel bir faaliyet gibiydi ve oldukca revaçtaydı özelikle gencler arasında.. aksam hava karardıktan sonra yaklasık 500 metrelik bir kaldırımda asagı-yukarı yurumek.. tanıdık yuzlerle karsılasmak selam alıp vermek.. yanınızda yuruyenlerle sohbet etmek.. kimi zaman geyik muhabbeti kimi zaman memleketi kurtarma girişimleri.. o ilcede yasayıpta birinden hoslanıyor ve söyleyemiyorsanız o sahil adı verilen akldırımlar size en buyuk kıyagı yapabilrdi bu konuda.. belkide bu yüzden bu kadar önemliydi yerel halk icin orası kimbilir... ve bir yabancıysanız dısradan gelmişseniz halkın arasına karısmak icin daha iyi bir yol bulamazdınız..

yine de bana her zaman tuhf gelmiştir.. sahil adı verilen sıradan dort seritli bir yolun kenarında uzayan geniş bir kaldırımda yurumek yada kaldırmın kenarındaki duvarların uzerine oturup gelen geceni seyretmek... yapacak daha iyi bir kültürel etkinligimiz olmadıgı icinmi yoksa sırf meraktanmı ordaydık emin degilim ama yazın cogu geceler orda olurduk... çoğu zaman bizim derdimiz kafayı cekip sohbet edecegimiz kafa dengi adamlar bulmak olurdu... yerel halktan birilerini tanımak sarttı cunku sadece onlar bilirdi gece onikiden sonra nerden alkol temin edilecegini...

yeterlki cogunluga sahip olununca ki bazen bu cogunluk sadece 3 kişi bile olsa yeterdi bize sahilden yavasca uzakllasırdık.. gereken nevaleyi hesaplayıp en yakın tekel bayine ugrayıp kücük bir pazarlıkla istediklerimizi alıp eve giderdik.. ilk yudumla birlikte baska bir dunyada acardık gozlerimizi icinde buldugumuz dunyaya kapatıp... cogu zaman bildiklerimiz gorduklerimiz ogrendiklerimiz oyle agır gelirdiki, tüm bunlara katlanabilmek icin sarhos olmak gerekirdi.. ve biz dahda büyük bir bilince sahip olmak icin ordaydık düşüncesi kötü bir kısır döngüye sokuyordu bizi... anlık zevklerle uyusturulmak ayıldıgımız zaman ne zaman yine sarhos oluruzu dusunmek kaygısıyla akşam o sahili beklemek..

içiyorsak vardır bir sebebi...

genelde hep icerdik ve cogu zaman bir sebep gerekmezdi bize..cünkü öyle guzeldiki alkolluyken saz çalan arkadasların yanında olup türkü söyleyebilmek.. bazen takılır bir iki mısraya hatırlayamaz, kendimi uydurur kendi şiirimizi bestelerdik.. ayılınca unutmak sarıtyla..cogu zaman unutmazdık ama unutmus gibi yapardık...

bazen sadece anlamak isterdik.. insan nasıl oluyorda otoyola deniz gözüyle bakar ve kaldırımına sahil adını verip sanki o sahilde yuruyormus gibi hayaller kurardı...

belki de sırf bu yüzden hep dısardan gelen yabancılardık biz...ne geldigi yere nede bulundugu yere ait olamayan....