Balkona bir gazete serer ve otururduk yarı çıplak üzerine… Bizim için aldığın o ıslak puroyu yakardık keyifle… Ve tüttürürdük dumanını, güzel bir sohbetin eşliğinde… Bazen de hüzünlü olurdu o sohbetler; sen bana babanı anlatırdın, onu ne kadar sevdiğini ve onu kaybetmiş olmanın seni nasıl üzdüğünü… Gözlerin dolardı bazen, benim de gözlerim dolardı ama babanı sevdiğimden ya da onu kaybettiğinden değil, gözlerin dolduğundan dolardı benim gözlerim. İçime dokunurdu senin gözlerinin doluyor olması… B
Bekliyorum ben; bir haber, bir selam, naber, nasılsın falan diye bir mesaj… Sıkıcı ama beklemek; çünkü beklenen haber bir türlü gelmeyince insan sıkılıyor, insan beklemekten hep sıkılır zaten... Ben de sıkılıyorum; çünkü ben de bir insanım.
Bazen de ben göndersem bir haber diye de düşünüyorum ama o da pek bir işe yaramaz biliyorum. Sonra kendimi Oruç Aruoba’nın dizelerine vuruyorum... Oruç Aruoba'nın dizeleri de bana vuruyor tabii.
Diyor ki;
“Aramak, çok zor bastırabildiğim bir dürtüydü
