İnatçı gülüşlere sahibim

ama kendime kızmıyor da değilim

herşeye bir gülücük kondurmak

o kadar da doğru gelmiyor bana

özellikle içiniz kan ağlıyorsa..

ellerinizden tutacak kimseniz yoksa hemde..

fakat hissettikleriniz sizi hissizleştirir..

yaptıklarınız artık sizin günahlarınız değildir.

sizden çıkar herşey..başınızdan çıkar..

duyguları hissedememek ?

parmağımı bu soruna değdiriyorum..

maalesef,tık,ses,ürperti..yok

bir boşluk misali yayılıyor içime.

böyle bir çaresizlik

yeniden hissetme arzusu

ama onu bile hissedemiyorsunuz.

bir koku..

ve anımsıyorsunuz..

o anda işte o anda

kaynar sular dökülüyor başınızdan aşağı..

ama siz sadece döküldüğünü biliyorsunuz,hissedemiyorsunuz.

zaman geçiyor alışıyor ruhunuz buna..

ama kalp kabul edemiyor..

hergün daha da yorulan,

hergün biraz daha yavaş çarpan kalbiniz

isyan ediyor buna, ayaklanıyor..

içiniz uyuşuk aldırmıyorsunuz..

ne yapmalı şimdi ?

kendinizden vazgeçemiyeceğiniz kadar,bunları yaşamayı da kaldıramıyorsunuz

o vakit sizin hissettiklerinizi bilen birini buluveriyorsunuz

derdinize derman yaranıza ilaç oluyor o insan..

yinede buruk yanlarınız var ama iyileşiyorlar sanki..

izleri kalacak değil mi sadece ?..

farzı misal diyorsunuz içinizden

bırakıp giderse beni bu arkadaş..?

ben ortada kalmazmıyım..

boşluğumda kendimi yeniden bulmazmıyım..

tutunacak dallarınız elinizde çıtırdarsa naparsınız..

peki ya kırılıverirse.

bir parçası kayada sağlam diğeri elinizde

boşluğunuza uçurumunuza yeniden düşerseniz??

bunları düşünmeye daha erken değil mi ?

değil! eğer düşünmezsek geç olacak saat 12'yi vuracak

bir bakmışsınız elinizde dalınız camdan ayakkabılarınız elinizde tek kalan

balkabağıda arkanızdan geliveriyor..

ne çığlıklarınız ne de ağlamalarınız kurtarır sizi

sonra birden bir şimşek beyninizde, anımsıyorsunuz

siz hissizsiniz yere çakılsanızda hissetmezsiniz..