Hani dizeler bazen insanları anlatır...Yüreğinin teline dokunur inceden inceye...Ve yüreğine gömdüğün bir acıyı çalmaya başlar...Her notasında,her dizesinde acıların vardır...Düette ise sen...Bu şarkının sonunda ya ufak bir tebessüm ya da gözyaşı olup akar gider yüreğinden duyguların...

 

İşte bunlardan biri şuan dilimde... '' Küçüğüm,daha çok küçüğüm...İşte,bu yüzden bütün korkularım...''

 

Soruyorum bende kendime...Acaba bütün korkularım bu yüzden mi diye ? Ama yaş olarak hiçte küçük sayılmam ki ? Peki,yaşım büyük olsa bile yaşadığım acılar karşısında savunmasız küçük bir çocuk olamaz mıyım ?

 

'' Mış'' gibi yapsam...'' Küçükmüş'' gibi yapsam olmaz mı Anne ? Sende koynuna alsan,gözyaşlarımı silerken '' Korkma ,her zaman yanında olacağım..Yaralarına merhem olup acılarını dindireceğim '' diyemez misin ? Bende bunları duyduktan sonra boynuna sımsıkı sarılmaz mıyım Annem...Eskisi gibi........

 

Anne ! Biliyor musun,bu sefer dizlerim değil yüreğim kanıyor...Yani sana eskisinden daha çok ihtiyacım var...Yine merhem olamaz mısın ? Kollarına saramaz mısın beni ?

 

Annem,hep derdin ya '' Sakın,dizlerinin üzerinde yaşama ! Zaten buna yaşamak denmez '' diye...Şimdi küçüğün dizlerinin üzerinde,karşında duruyor...Hadi ,beni koynuna alsana..Gözyaşlarımı silsene Anne...

 

 

'' Eser Bırakmadan Gitmemeye Yemin Eden Çılgın ''